vrijdag 5 november 2010

De beide exen H. En Morrissey.

Ik heb ze wel uitgekozen, die exvriendjes van me. Allemaal muziekfreaks tot en met. Zo hield ex H. van alles, maar toch vooral van de Smashing Pumpkins, waarover hij het niet kon laten wekelijks een spreekbeurt te houden, onderwijl liefdevol het koffertje met b-kantjes en andere rariteiten aaiend. Mijn andere ex H. was echter groot fan van The Smiths. Daar had ik toentertijd niet of nauwelijks van gehoord. Nou ja, Bigmouth Strikes Again kwam regelmatig voorbij bij de Arbeidsvitaminen en dat vond ik wel een lollig liedje, zeker door dat grappige stemmetje erbij. Bovendien deed het me ernstig aan de jaren tachtig denken, ik zag mezelf weer op mijn driewieler door de huiskamer rijden en dat was fijn, want ik ben nogal nostalgisch.

En toen kwam dus ex H. De eerste. Met zijn enorme voorliefde voor The Smiths. Hij had alles van The Smiths. Cd's met a- en b-kantjes, concertregistraties op dvd en alle extra's die ooit waren uitgekomen. Hij had alleen geen posters en merchandise. Geloof ik. Maar misschien heb ik dat ook bewust verdrongen. Enfin. Het mooie van ex H de eerste was vooral dat hij eigenlijk een hekel had aan Morrissey, de zanger van The Smiths. Diep in zijn hart vond H. Morrissey een over het paard getilde, arrogante eikel die niet eens per se zo'n mooie stem had. Maar ja, het totaalplaatje hè?

Ik was vooral verbaasd. Over de grote liefde die mannen kunnen opvatten voor bands. Of het nu The Smiths zijn, The Cure of The Smashing Pumpkins, Nirvana, Queen of U2 voor mijn part: mannen zitten er, als ze er echt voor gaan, helemaal van top tot teen in. Dat hebben wij vrouwen niet. Wij verzamelden braaf posters, plaatjes en cassettebandjes van Take That en Boyzone, maar toen we eenmaal 18-plus waren, was dat heel snel afgelopen. Wij verzamelen niet meer, wij kopen gewoon wat we leuk vinden en kunnen daar al helemaal geen spreekbeurten over houden. We weten nauwelijks wie de zanger is van het bandje dat we hebben opgezet.

Toch ben ik door ex H. II veel meer van muziek gaan houden dan ik daarvoor deed. Veel en veel meer. Ex H. II heeft mij laten zien wat echte liefde is. Voor muziek. En ex H de eerste heeft ervoor gezorgd dat The Smiths voor altijd op mijn iPod staan. Ik heb The Smiths in mijn hart gesloten omdat ze me doen denken aan de tijd met ex H. de eerste in Groningen. Aan de vele uren op de bank, met cd-boekjes overal uitgespreid. Aan mijn gegaap voor de tv bij een concertregistratie waar over een paar seconden 'echt iets heel gaafs' zou gaan gebeuren. Aan de cd-kast waar ik eigenlijk niet aan mocht zitten. Aan onze ritjes in de auto, waarbij ik, tot zijn afschuw, uit volle borst To die by your side is such a heavenly way to die zong. Aan de heel vele keren dat het uit ging en vrijwel meteen weer aan. Ex H. is inmiddels getrouwd. En Morrissey is voor mij vooral een stijlicoon geworden. Want zeg nou zelf: willen we er niet allemaal zo uit zien als in 'Stop me if you think you heard this one before'? Of zien we er al allemaal zo uit?

4 opmerkingen:

  1. hilarisch, als altijd. En herkenbaar, die spreekbeurten haha

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh! Exact! Ik ken mannen die al zestig keer naar een concert van U2 zijn geweest. Belachelijk eigenlijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik meende dat The Smiths alleen voor homo's met issues was...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. alvast heb je één goed ding overgehouden aan je Exen..ik zou zeggen ;:

    Meet me at the cemetry gates (http://www.youtube.com/watch?v=knM7ow5vMPA)
    Keats and Yeats are on your side
    While Wilde is on mine ;-)

    leuk geschreven ! thx

    Alan dn

    BeantwoordenVerwijderen