Drie uur, radionieuwsdienst verzorgd door het ANP

Veel meisjes van vijf willen later prinses worden. Of moeder. Een enkeling droomt van juffrouw of kapster en heel misschien zelfs van brandweervrouw, maar prinses... voor veel meisjes de ultieme baan. En als die meisjes groot geworden zijn, en allang weten dat prinses worden voor maar heel weinigen is weggelegd, blijven ze die droom koesteren. Ze zijn gelukkige kapsters, docenten en brandweervrouwen geworden en denken glimlachend terug aan hun jongemeisjesdroom. Prinses zullen ze nooit worden en daar hebben ze zich bij neergelegd.Ik wilde geen prinses worden, maar nieuwslezeres. Ik wist echter al vrij snel dat de kans dat dat zou lukken bijna net zo groot was als eindigen in een koets met een gouden kroon op. Door een microfoon aan de mensen thuis vertellen wat er in de wereld gebeurde, met een stem die iedereen dan zou kennen, dat leek me geweldig. Hoe je nieuwslezeres kon worden, wist ik eigenlijk niet zo goed, maar ik hoopte op veel geluk en ging ondertussen iets cultureels studeren. Maar daarna ook journalistiek en voor ik het wist, stuitte ik tijdens een research op een website waarop een oproep voor nieuwe nieuwslezers stond. Mijn adem stokte ervan... zou het dan toch? Ik mailde, maar hoorde niks en ik legde me erbij neer. Tot ik vorige week ineens gebeld werd. Of ik een leestest wilde doen. Voor het ANP. Het ANP! De organisatie die heel veel nieuwsbulletins verzorgd!Vandaag was het zover. Het begon allemaal heel goed en na twee keer een officieel nieuwsbulletin gelezen te hebben, zei de meneer achter de knoppen: 'Nou, jij hebt het in je!' Ik blij natuurlijk, maar er kwam een grote 'maar'. Het moest levendiger en aan het eind van de zinnen omhoog in plaats van omlaag en ik moest overdrijven en me inleven en het vertellen ipv oplezen en het klonk allemaal zo redelijk en ook alsof ik dat best kon, maar het ging niet en het werd steeds maar een klein beetje beter ipv van heel erg veel beter en de meneer zei er steeds niks meer van en toen ineens hield ie ermee op en zei hij: 'Nou, we gaan deze laatste take maar es met een paar mensen beluisteren en dan hoor je van ons'. In de gang bracht ik nog uit dat ik heel hard ging duimen en nog harder ging oefenen, maar ik durfde niet te zeggen dat ik het vreselijk graag wilde, want ik deed tenslotte niet mee aan X-factor (dat programma is echt niet goed voor je zelfvertrouwen, want ik durf nou nooit meer te zeggen dat ik iets goed kan, want misschien lijd ik wel aan net zoveel zelfoverschatting als al die mensen op tv!) en toen ik in de stromende regen naar het station liep, met gebogen hoofd, kon ik het natuurlijk ineens wel heel goed.Ik vrees dat mijn droom nieuwslezeres te worden, hetzelfde lot beschoren is als de prinsessendroom van al die meisjes. Ik ga het voorlopig niet worden, vrees ik, maar ik blijf erover dromen...