Loulou
Ik ben erge fan van NCRV's Dokument, elke maandag om 23.00u op Nederland 1. Er worden vaak hele mooie, hele interessante en hele ontroerende documentaires uitgezonden. Afgelopen maandag was het weer zover met Voor mijn zoon Lou van de Belgische filmmaker Luc Boland. Boland registreerde met de camera de eerste zes levensjaren van zijn blinde zoon Lou en gaf daarmee een erg ontroerend inzicht in het leven van een ouder met een opgroeiend kind dat niet kan zien. Want hoe leer je een kind lopen, als het niet weet dat iedereen loopt? Hoe leg je een kind uit dat dat geruis de zee is, als het kind geen idee heeft wat een zee is? En hoe kan het dat Lou angst, verdriet en vreugde kan laten zien met zijn gezicht, terwijl hij dat nooit heeft kunnen imiteren?
Fascinerend, prachtig, ontroerend. Ga kijken! En ga daarna eens naar de website die Luc Boland bijhoudt over het opgroeien van zijn zoon: www.a-lou.com.
ik ben ook wel fan van dokument maar vond dit verhaal persoonlijk minder. Had er meer van verwacht op de een of andere manier.
BeantwoordenVerwijderenWat had je dan verwacht? (Ik kan het me wel voorstellen, had het misschien zelf ook wel een beetje.)
BeantwoordenVerwijderenNu is van twee personen al onduidelijk wat dan nog meer verwacht werd... Ik ga ook kijken en kan alvast melden dat het veel meer is dan ik verwachtte want voor de zekerheid koester ik geen enkele verwachting!
BeantwoordenVerwijderenik vond het niet echt mooi gefilmd ofzo. ik zapte ook weg na enige tijd.
BeantwoordenVerwijderenJa, ik dacht vantevoren ook wel met een filmfilm van doen te hebben, maar het bleken gewoon home-video-opnamen te zijn van Lou's leven en inderdaad, die waren niet altijd mooi gefilmd. Maar volgens mij hoefde dat ook niet, juist niet. De dagelijkse dingen waar Luc Boland tegenaanloopt met Lou zijn al fascinerend genoeg en hebben geen gestileerde setting nodig, ofzo.
BeantwoordenVerwijderenHa Neel
BeantwoordenVerwijderenIk heb er een stuk van gezien en ik vond m prachtig. Geen sprake van niet aan verwachtingen tegemoet gekomen filmmateriaal wat mij betreft. Ik vond het jongetje ZO mooi en ontwapenend en knap en eerlijk en kwetsbaar! Leuk dat jij dit ook gezien hebt. Het lijkt trouwens wel alsof mijn kater nu pas echt op gang komt. Potverdorie. Kus!
Grappig, ik stoorde me helemaal niet aan die homevideobeelden. Het was niet (zoals dan vaak) irritant schokkering en naar mijn idee waren deze beelden juist nodig voor het persoonlijke tintje, en zo was deze film toch vooral bedoeld: als persoonlijk document. Leidt meteen tot MIJN puntje van kritiek; had het gevoel dat het meer over de vader ging dan over de zoon, terwijl de vader het laatste wilde suggereren. En of die zoon wel zit te wachten op een website die met zijn stem pretenteert te spreken... beetje dubieus. Aan de andere kant, het leek wel een integere en uit liefde geboren actie. Minder te spreken was ik over de 'drama versterkende' pianomuziek en de soms wat pathetisch aandoende teksten over de kracht van liefde, troost en geborgenheid. Daarnaast ging de interpretatie/duidingsdrang van papa me te ver zo nu en dan; het ontstaan van Meneer Rene en hondje Courage HOEVEN niet perse ontstaan te zijn uit verlangen naar meer bescherming/veiligheid. Het mooiste vond ik zelf toch wel het grote contrast tussen de piekerende en overanalyserende vader en de vanzelfsprekendheid van de manier waarop Lou werd behandeld door zijn levenslustige zussen.
BeantwoordenVerwijderenKan je je eigen comment nog editen en de taalfoutjes er uit halen? Lijkt er niet op. Neeltje, doe jij het even? Thanx! ;-)
BeantwoordenVerwijderenMerijn, dit is een comment naar mijn hart. Leuk dat je nog bent gaan kijken en er ook echt iets over te zeggen hebt. Vond je ook niet dat papa soms Monsieur René (wel heel schattig trouwens) iets te makkelijk van stal haalde om iets van zijn zoon gedaan te krijgen? En waar staan die taalfouten dan?
BeantwoordenVerwijderen