Rick de Leeuw en zijn knuffel

Remco Campert schreef eens een ode aan zijn jas en Rutger Kopland dichtte over jonge sla in september. De gewoonste dingen kunnen voer voor dichters zijn. Daarom was het thema van de Gedichtendag 2008, gisteren, dan ook ‘Dingen in de poëzie’.

Een van de coolste poëzieactiviteiten vond plaats op het Centraal Station in Utrecht. Daar onthulden twaalf dichters, onder wie Neeltje Maria Min, Ingmar Heytze en Ted van Lieshout, een gedicht dat zij speciaal voor Gedichtendag 2008 schreven. Het onderwerp was even simpel als bijzonder: een voorwerp uit het depot gevonden voorwerpen van de NS, dat zij zelf mochten uitkiezen. Neeltje Maria Min schreef een gedicht over een beige sok die moederziel alleen in een coupé achterbleef. Collega K. Schippers dichtte over het meest verloren voorwerp in de Nederlandse trein: de paraplu.

Ook dichter Rick de Leeuw, voormalig zanger van de Nederlandse band Tröckener Kecks, werd door de NS gevraagd voor een gedicht over een gevonden voorwerp. Ik had hem aan de telefoon en we vonden elkaar in onze zorg over een klein, mottig speelgoedhondje, dat al meer dan twee maanden op een plank in het depot bleek te liggen. Rick: ‘De gevonden voorwerpen worden normaal gesproken maar een maand bewaard door de NS. Ik vroeg de beheerder dus waarom dat hondje er al zo lang lag. Zijn enige antwoord was: ‘Dat kun je toch niet wegdoen?’ En dat is natuurlijk ook zo! Ik kreeg er kippenvel van.’ De Leeuws Gedichtendag-gedicht ging dus over dit hondje, dat stuk geknuffeld ligt te wachten op zijn eigenaar. ‘We zijn allemaal weleens onze knuffel kwijtgeraakt en daarom raakte het beestje me misschien zo. Ik hoop ontzettend dat iemand zijn hondje herkent en het komt halen bij de NS!’

Rick en ik zijn dus een actie gestart. Ik heb een oproep geplaatst in DAG en hij riep de Journaalkijkers (journaal van 31 januari om 15 uur) op om zich te melden als ze hun knuffelhondje, dat lieve ding hierboven, herkennen. We hebben regelmatig contact over het verloop van onze actie (en dat is toch wel heeeel erg leuk) en we hopen allebei dat het hondje terugkomt bij zijn eigenaar. Die het beestje misschien wel gewoon van de kermis heeft. Maar dat is geen romantische gedachte, dus ik hoop op een jongetje dat elke avond huilend in bed stapt en nu door Rick en mij weer gelukkig kan worden...