Lelijk eendje

Weten jullie nog? Het lelijke eendje Susan Boyle uit Britain's Got Talent, die alle mussen van het dak wist te zingen? Het was wel zielig, want nadat de jury en de voltallige zaal van hun totale verbazing bekomen waren, stortte Susan in. Ze kon alle aandacht niet aan. Niet gek, als je bedenkt dat ze 47 jaar lang bij haar moeder heeft gewoond in een dorpje dat niet eens op de kaart staat. En bovendien was ze nog nooit gekust. (Maar dat bleek niet waar).

Enfin. Hoewel Susan mooi kon zingen én ze een soort van make-over had gekregen, verwachtte ik desondanks niet zoveel van haar plaat. Ik vermoedde dat die een beetje in het genre Paul Pott/Andrea Bocelli zou vallen. Licht klassiek, lange en episch. En dan geen liedjes of nummers, maar liederen.

Dus toen ik vanochtend mijn was stond op te vouwen en een prachtige versie hoorde van 'Wild Horses' van, jawel, The Rolling Stones, ontsproot er in mijn brein een beeld van een mooie, jonge, blonde vrouw, met lang haar en veel make-up en een strak glitterjurkje. Echt waar.

En toen was het Susan Boyle.