ik@neeltjeschrijft.nl

Ze vonden het maar wat raar, mijn medepassagiers, dat ik hardop zat te lachen in de trein. Ik las echter 'De Dunne ik@nrc.nl (er bestaat ook een dikke), waarin willekeurige mensen in nrc.next of NRC Handelsblad in 120 woorden vertellen over 'een opvallende gebeurtenis uit hun leven. Klein en groot leed, werk, inburgering, vakantie (klein)kinderen, ouders, zwervers, alle dagelijkse dingen worden vaak op heel geestige wijze belicht', aldus de achterflap. En dat klopt. Ik zat soms echt te bulderen.

Het fijne van dit boekje was ook dat er een heleboel 'ikjes' achter elkaar stonden. Extra lang genieten dus; het dagelijkse 'ikje' in de krant smaakt altijd naar meer.

Zelf heb ik ook weleens een 'ikje' ingestuurd, een verkorte versie van dit blogje over borderline. De volgende dag stond het prompt in de krant. En dat terwijl er, volgens de inleiding, van de twintig insturingen, negentien sneuvelen. Ik was retetrots, dat begrijpt u.

Nu borrelt er echter al een tijdje weer een 'ikje' in mijn achterhoofd. Het probleem is dat het niet mijn 'ikje' was. Ik hoorde het een collega vertellen, die het weer van haar vriendin had gehoord. En dat kan ik natuurlijk niet naar de krant sturen. Stel dat één van beide het verhaal zou herkennen. Het is namelijk best genant. En hilarisch. Daarom heden op dit blog een speciale aflevering van ik@nrc.nl, want ik kan het u echt níet onthouden:

ik@neeltjeschrijft.nl
Een vroege zaterdagochtend is het. Een jonge vader en zijn zoontje stappen de bakker binnen. Zij komen broodjes halen voor een ontbijt op bed. Dat zie je aan alles. Kind heeft zijn jasje aan over zijn pyjama, papa is overduidelijk snel in zijn joggingbroek geschoten. Je ruikt net hun slaaplucht niet meer. Dan springt het zoontje, dat nog wat slaperig tegen zijn vaders benen leunde, ineens, als door een angel gestoken op en roept door de hele bakkerij: 'Gadver papa, je piemel stinkt!'

Weet jij ook een leuke ik@neeltjeschrijft.nl? Gehoord viavia en dus niet geschikt voor de krant? Zet 'm in de comments!