Antonie

Ik ken Antonie Kamerling niet. Ja, van de televisie. En van Funda, want daar stond heel lang zijn huis te koop en dat had ik best willen hebben. Toch schokte zijn dood me.

Juist vanwege dat mooie huis. Zijn fijne acteer- en muziekcarrière. Zijn vrouw en hun twee kinderen. Ik dacht eigenlijk dat Antonie Kamerling een heel fijn en gelukkig leven had. Met af en toe een dipje, okee, maar dat heeft iedereen toch weleens?

Blijkbaar waren Antonies dipjes heel diep en zwaar. En dát stemt me zo treurig: dat het leven je zo bij de kladden kan hebben, dat je het los wilt laten. Dat het zo niet meer wil, dat je daarvoor zelfs je vrouw en je kinderen wilt laten gaan.

En dan maakt het niet uit of je Antonie Kamerling bent of Jan Jansen uit Almere.

Ik word er verdrietig van, en ook een beetje bang. Omdat vandaag maar weer eens is gebleken dat het leven voor sommige mensen een opgave is. Dat het allemaal helemaal niet zo vanzelfsprekend is. We doen wel allemaal ons best voor een leuk huis, een leuke partner, genoeg geld en leuke dingen, maar dat maakt allemaal geen reet uit. Als het in je ziel niet werkt, heb je daar allemaal niks aan. Beangstigend.