Mevrouwen met lollies!

Zojuist passeerde een mevrouw op een fiets mijn huis. Ze was minstens 55+, droeg een rood windjack, een spijkerbroek en comfortabele witte gezondheidssandalen. Haar haar paste precies bij haar leeftijd: het was rood geverfd en had een fikse kuif. De mevrouw trapte stevig door, een typische fietsstijl voor het soort vrouw dat ze was.
Zo op het eerste gezicht zag ik niks bijzonders aan deze voorbijfietsende mevrouw. Ze had fietstassen en een snelheidsmetertje op haar stuur en de zon scheen, dus ze fietste daar goed. Maar toen ik beter keek (en dat moest heel snel, want zoals ik al zei had de mevrouw er de sokken stevig in), zag ik dat een wit stokje tussen haar lippen vandaan piepte. De mevrouw had een lollie in haar mond.
En onmiddellijk vroeg ik mijzelf af: wat doet een 55+- mevrouw met een lollie in haar mond? Is ze soms gestopt met roken, maar kan ze niet wennen aan het gevoel niks meer tussen haar lippen te hebben? Of is ze, net als ik, verslaafd aan de sensatie van salmiak op de tong na het openbreken van het harde omhulsel? Heeft ze de lollie misschien van haar kleinkind gekregen? Of heeft ze hem zelf aangeschaft? Zou ze nog hebben getwijfeld over de smaak? De soort? De grootte?
Ik zal het nooit weten. Maar het is een vermakelijk gezicht: een fietsende 55+-mevrouw met een lollie in haar mond.