Volkskrant Magazine

Ik heb vanochtend geen Volkskrant Magazine ontvangen. En dat is heel erg, want nu is mijn dag in de war. Normaalgesproken gaat een zaterdag in Groningen bij mij ongeveer zo: Ik sta tegen één uur op (want heb de avond daarvoor weer bier ingeschonken voor de stamgasten... gisteren was er tot elf uur helemaal niemand en na het poetsen van alle glazen ben ik maar een boekje gaan lezen), hijs me in mijn ochtendjas en glij in mijn roze-geruite slofjes (al naar gelang mijn gesteldheid neem ik eerst nog een ibruprofen) en schuifel de koude trap af naar de voordeur waar mijn zaterdagkrant (meestal verkreukeld door alle in- en uitlopende huisgenoten) me dan al ligt toe te grijnzen.


Volkskrant Magazine 11/10-03
Foto: Bianca Pilet
Copyright: De Volkskrant


Die heerlijke dikke zaterdagVolkskrant, waar zoveel nieuws in staat en zoveel achtergronden, maar ook zoveel fijne columns en waar ik stiekem zo zenuwachtig van word, want eigenlijk vind ik dat ik, als rechtgeaarde journalist, toch op zijn minst álle nieuwsartikelen én alle artikelen uit Het Vervolg en Het Betoog moet lezen, maar dat blijkt toch vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vind gewoon lang niet alles interessant en vaak zijn de artikelen ook zo lang. Lang zo lang niet als in NRC Handelsblad, maar toch beste lappen tekst. En dat wil niet altijd op zaterdag- of zondagochtend... Vandaag staat bijvoorbeeld op de voorpagine van Het Vervolg een artikel over de bureaucratie in ons land, met een fantastische foto van een groot kantoor met achter elk raam een ander mens achter een ander bureau en met de vrij aantrekkelijke titel: 'Land van regeltjes en zegeltjes', en verder ook overzichtelijk ingedeeld met tussenkopjes en citaten, maar zodra ik dan onder aan de pagina zie staan: 'Vervolg op pagina 26', zakt de moed me alweer in de schoenen. Want de tekst op pagina 26 is gewoon rechttoe, rechtaan, zonder veel tussenkopjes en zonder foto. Of neem nou het artikel op de binnenpagina van het eerste katern: 'Ook Wouter Bos sluit linkse lente niet meer uit'. Dat moet ik toch gewoon lezen! Dat is toch gewoon achtergrond bij het nieuws! En bovendien sta ik zelf, net als Wouter, te juichen aan de zijlijn van de linkse lente, dus dat zou geen leesmoeilijkheden moeten hoeven opleveren. Wel dus. Ik heb mij ogen vluchtig over het artikel laten glijden en de foto van een knuffelende Wouter Bos en Femke Halsema een blik waardig gegund en ben toen weer verder gaan scannen op pagina drie. Het enige dat ik tot nu toe écht gelezen heb is de column van Jan Mulder. Maar die ging over Frits Wester en bij hem wil ik stage lopen. Tja... ik hou van de krant, maar ik heb er moeite mee om 'm écht te lezen...

Maar goed, terug naar het zaterdagritueel. Ook vanochtend slofte ik met rechtopstaand haar en vegen mascara op mijn wangen de trap af en haalde de krant met een blijde glimlach om mijn droge lippen van de mat. De zaterdagkrant voelt altijd zo fijn, want hij is zo lekker dik en zwaar en ruikt zo heerlijk naar inkt en buiten. Ik hobbelde weer terug naar mijn kamer, waar het inmiddels wat warmer begon te worden en legde de krant voorzichtig op mijn tafel, die ik speciaal voor de gelegenheid helemaal papieren- en afwasvrij heb gemaakt. Want dat moet als je de zaterdagkrant wilt lezen. Daar heb je ruimte voor nodig. Koffiezetapparaat aan, melk op het fornuis en crackertje met kaas op een bordje. Het ultieme zaterdagochtendgevoel. Zo gaat dat, op een zaterdagochtend bij mij in Groningen.

En wat er toen gebeurde... dat schrijf ik morgen, want de klok aan mijn niet al te onberispelijke witte muur heeft gegild dat ik enorm op moet schieten! De krant lezen doe ik dus vandaag in de trein naar Amsterdam en het gekke is... in de trein ben ik een ster in het uitspellen van de kolommen! Maar inderdaad: ER ZAT VANOCHTEND GEEN VOLKSKRANT MAGAZINE BIJ MIJN KRANT en nu voel ik me toch echt een beetje onthand!